Mirror’s Edge, bu sene ertelenmekten bıktırmış yeni oyunuyla sonunda çıkışını gerçekleştirdi.
Faith adlı karakterimiz, ilk çıkan oyuna göre çok daha donanımlı ve enerjik bir görünüme sahipken oyun da buna ayak uydurmuş ve tempoyu yukarılara çekmiş. Aynı zamanda gayet akıcı bir oyun olduğunu net olarak görüyoruz.
Son dönemlerde oynadığım ve incelemesini de dün paylaştığım Doom oyununda da olduğu gibi hızlı ve sürekli hareketli olmanız gerekiyor.
Oyunun dövüş mekaniklerine geçmem gerekirse, açıkçası vuruş hissini hissedebiliyorum ancak mekanik biraz yapmacık olmuş gibi hissettim. Hoplayışlar, zıplayışlar tıpkı ilk oyundaki gibi eleştiriye kapalı derecede güzel.
Oynayış bakımından, ben konsolda ve bilgisayarda oynadığım kadarıyla, bilgisayarda zaten her oyuna adaptasyon kolay fakat bu oyun için Playstation 4 adaptasyonu biraz zor, tuşları kavramak için zaman geçirmek gerekiyor. Ancak alışınca da normal olarak bilgisayardan daha fazla zevk alıyorsunuz.
Hikayeyi de pek beğenmedim, çok yüzeysel ve klişe gibi hissettim. Oyunda level atlama sistemi yok bildiğiniz üzere ve bu da oyunu başından kalkmayarak saatlerce oynatabilir size.
Oyunun belli bir süreklilği yok, yani şimdi bitireyim de sonra tekrar açıp oynarım demiyorsunuz emin olun. Bitince, bitiyor yani.
Görsellik kısmına gelecek olursak, benim beklentimi pek karşılayamadı sanki bir alt sürüm, bir alt teknoloji grafikleri.. Düşmanlarında yapay zekadan mahrum olmaları, çok rahat alt etmem ve beni uğraştırmaması beni üzen detaylar olarak aklımın bir köşesinde kalacak..